Dzień Świstaka, obchodzony 2 lutego, jest nietypowym świętem, które ma swoje pochodzenie w tradycjach ludowych. Święto to ma wiele znaczeń i praktyk, które są związane z kulturą masową i przekazywanie jej w społeczeństwie.
Historia Dnia Świstaka sięga czasów starożytnych, gdy kulty pogańskie były powszechne. 2 lutego było świętem związanym z praktykami agrarnymi i obchodami zimy, końca okresu gromadzenia zapasów i powitaniem nadchodzącej wiosny. Święto to związane jest również z pradawnym wierzeniem, że święto to wpływało na powrót światła słonecznego i wydłużenie dnia.
Wraz z chrystianizacją Europy, Dzień Świstaka przejawiał się pod różnymi postaciami i nazwami. W kulturze masowej najbardziej popularnym związkiem z tym dniem jest obchodzenie Święta Matki Boskiej Gromnicznej. Tego dnia poświęcane są gromnice, które symbolizują światło i siłę Boga w życiu ludzi.
Pochodzenie nazwy Dzień Świstaka związane jest z legendą, która mówi o tym, że tego dnia wszystkie zwierzęta, w tym szczególnie zwierzęta jaskiniowe, obchodzą święto i mają możliwość przemówienia ludzkim głosem. Według podań, gwiazda Świstaka miała spowodować pojednanie między zwierzętami a ludźmi, dlatego tego dnia odbywają się liczne obrzędy i praktyki związane z zwierzętami.
Dzień Świstaka, choć święto tradycyjne i o pierwotnym charakterze, znalazł swoje miejsce w kulturze masowej przede wszystkim dzięki literaturze i filmom. Jeden z najbardziej znanych przykładów to postać Phila Connorsa w filmie "Dzień świstaka" (ang. "Groundhog Day"), gdzie bohater przeżywa ten sam dzień, powtarzając go w nieskończoność. Film ten stał się kultowy i zapewnia wiele rozrywki oraz refleksji na temat życia i zmieniania swojego sposobu bycia.
Dzień Świstaka jest również obchodzony w niektórych regionach, zwłaszcza w Ameryce Północnej, gdzie specjalne ceremonie mają miejsce na otwartym powietrzu, a wiele osób przybywa, by obserwować proroctwo Świstaka, czyli przewidywanie długości zimy na podstawie zachowania zwierzęcia.
